15 juli 2015. Ik weet me geen raad. Ik ben de weg kwijt. Wat gebeurt er met me? Ik krijg mijn gedachten niet meer goed op een rijtje…. Wat is er met me aan de hand?
Na lang denken begint er iets in me duidelijk te worden. Om dat te vertellen, neem ik je even mee terug in het verleden.
Het is begin 1991. Ik ben nog maar net volwassen als ik mij voel aangetrokken tot het gemengd koor in mijn woonplaats; Jubilate te Capelle aan den IJssel. Iedere woensdag avond ga ik trouw naar de repetitie en ik kijk reikhalzend uit naar de uitvoering waar we voor aan het oefenen zijn tussen de ontspannende en persoonlijke gesprekken door. Helaas; door drukte laat ik het zingen op dit koor na een aantal jaren los.
Het is rond 2003. Ik neig naar zingen. Ik wil muziek maken. Ik kom in contact met alleraardigste personen die zijn verbonden aan een oratoriumvereniging; Dit keer is het de Reformatorische Oratoriumvereniging Psallite Deo in Heinenoord. Ze zijn aan het repeteren voor ‘Die Schopfung’. Na een kennismakingsrepetitie ben ik vrij snel overtuigd en ga meedoen. Bijna elke woensdagavond breng ik mijn tijd door met zingen, voorafgegaan door een klein beetje tijd aan voorbereiding. Helaas; door drukte (vooral in de avonduren) laat ik het zingen op dit koor na een aantal jaren los.
Het is 2014. Ik kom door voornamelijk een onevenwichtige verdeling tussen werk en privé in een situatie van Burn Out terecht. Na enige weken overdag én ’s nachts slapen begin ik mijn zoektocht naar ontspanning en kom als snel in de muziek terecht. In dit geval het vocaal ensemble ‘Canticum Amicorum’ in Hardinxveld-Giessendam. De repetities zijn voornamelijk op vrijdag avond, zodat ik na een drukke week een ontspanning vindt om daarna het weekend in te gaan. Iedere keer gaat dit gepaard met een overzienbare dosis ‘huiswerk’ om tijdens de repetitie echt muziek te kunnen maken. Een fantastisch moment van repeteren. Dit keer niet…. Helaas. Sterker nog, ik ben er ondertussen van overtuigd dat zingen c.q. muziek maken een ontspanning is, die een mens heel hard nodig heeft.
In ons land, of misschien wel in onze regio lijken wij elkaar helemaal gek te maken met het najagen van meer en harder werken, van meer invloed en macht, meer bezit en geld. En wij vergeten veelal teveel onze privé situatie, onze privé contacten in het oog te houden.
Mijn boodschap mag duidelijk zijn. Kijk eens naar je eigen ‘workload’! hoe bezet ben jij?
Het is vakantie. Er zijn even geen repetities van ons vocaal ensemble. Dat kan ook niet want er zijn er te veel afwezig vanwege verblijf elders. Maar och, wat mis ik de ontspanning van het zingen. Ik weet me geen raad. Ik ben de weg kwijt. Wat gebeurt er met me? Ik krijg mijn gedachten niet meer goed op een rijtje…. Wat is er met me aan de hand?
Ik zing te weinig! Dat is er aan de hand!
Een koorlid, zijnde wethouder.