Zingen op Canticum: leerproces en heerlijke ontspanning!
Een prachtig koraal, geharmoniseerd door Mendelssohn… We zingen het eerst vierstemmig en aan de dirigent is al goed te zien hoe hij bepaalde dingen wil hebben. Ik noteer alvast welke indicatie hij geeft voor de lengte van de fermate. Waarom zou hij soms iets langer wachten dan bij andere fermaten? Bij de tweede keer probeer ik te ontdekken of er regelmaat in zit en noteer ik wat de lengte ongeveer is per fermate… Ja, het lijkt erop dat hij doorgaat als er een komma in de tekstregel staat en de fermate uit fraseert als er een punt of uitroepteken staat. Mooi! Vanuit de tekst gedacht!
Koordirigent
Ik zing mee als sopraan, maar in mijn achterhoofd probeer ik ook altijd nog te letten op hoe er gedirigeerd wordt of welke repetitiestappen en -technieken er gebruikt worden, omdat ik ook wel eens als koordirigent bezig ben en bijvoorbeeld dit koraal mogelijk nog zal gaan doen in de toekomst.
Van fortissimo naar pianissimo
Zo ook bij het slot van ‘Abendlied’ van Rheinberger. ‘Gewoon zingen wat er staat’. Van (fortissimo, zeer sterk) via dim. (diminuendo, zachter worden) naar (pianissimo, zeer zacht) in 3 maten. Dat is nog niet eenvoudig. Per puls legt Patrick uit wat de dynamiek moet zijn. En dan het vergroten en het verkleinen, ja, dus echt doen wat er staat… De dirigent daagt ons uit: ‘Ik heb het stuk al vaak gehoord. Maar deze slotmaten hebben nog maar zelden zo geklonken dat daar die magische lijn vastgehouden werd tot en met het einde… één grote boog vanaf ff naar pp, zonder opening’. Ja, ja, we voelen ons aangesproken… de massale ademhap na ‘Abend’ vlak voor de laatste twee maten… Die moet eruit! Een grote pijl erboven dus. De ‘t’-klank van ‘Abend’ bijna tegen ‘werden’ aan…
Ontspanning
Zeker, dat magische moment, het prachtige doorgezongen slot van het Abendlied van Rheinberger, dat zouden we toch minstens moeten proberen te bereiken! Zingen op Canticum is een leerproces voor zang en ook dirigeren en tegelijk toch ook heerlijke ontspanning.